تولد به وقت مهر

من ساعت ۵ صبح ۲۷ مهر به دنیا آمدم .

مادرم می خواست اسمم مریم باشد . اسم دختر مو سیاه صاحبخانه اش . 

ولی تا برسد به خانه اسمم عوض شد ،تقدیرم هم .

.

.

.

.

وامروز باید از بودن در آستانه سی و نه سالگی بنویسم . 

راستش سی و نه فرقی با سی و هشت و یا سی و هفت ندارد . یعنی چیزی برای گفتن نیست و یا چیز خاصی که متوجه شوید از چشمتان دور مانده است . سن آدم باید عدد رند باشد تا ارزش حرف زدن داشته باشد . 

در سی و نه سالگی باید مراقب باشید در موقعیت و شرایط عجیب و غیر متعارف قرارنگیرید . چون اطرافیان آدم منتظرند یک «چیز » پیدا کنند برای گفتن و جویدن به وقت بیکاری . اگر نخواهید آن «چیز» شما باشید باید در رفتار و زندگیتان دقت کنید . 

دراین سن می فهمید آدمها غیرقابل اتکا و ناپایدارند . این قابلیت را دارند تو را به عرش ببرند و بعد با خاک یکسان تان کنند . آنها راحت  می توانند شمارا درگیر بازی های خود ؛ سرگردان کنند و در لابیرنتی بی انتها گم شوید . ممکن نیست بتوانند به رشدتان کمک کنند ، مگر شما بتوانید با استفاده از ارتباط دوستانه با آنها تمرین و تجربه ای برای رشد خود داشته باشید . قبل ترها فکرمیکردم این نگاه ، کمال سیاه نمایی و بدبینی است . اما دیگر باید هوشمند باشید و بدانید کجا باشید و کجاها نباشید. 

 

دیگر اینکه به این نتیجه میرسید که افکار انسانها از جسمشان ماندگارتر است . تشنگی جسم با چند دیدار و باهم بودگی به سیرابی می رسد . پس می روید به جستجوی اینکه آیا افکارش شمارا مشتاق و سرپا نگه می دارد ؟ آیا همین «ذوق » را در او هم می بینید ؟ اگر بله ، ادامه دهید ،اگر نه ، عمرتان را هدر ندهید . 

 

در آخر هم امیدوارم امسال  بتوانم تغییر محسوسی در زندگیم بدهم . حس می کنم زندگیم شبیه سفره نانی ست پیچیده ، که هفته هاست باز نشده.

 

 

باقی حرفها هم بماند پیش خودم به رسم امانت ...