خدا خودش بدهد، سلطان محمود خر کیه؟!

آقای الف، معروف و محبوب و تاجر کاشانی الاصل در یک گفتگو که به اقتصاد رسانده بود سوالی پرسید که اگر صدمیلیون تومان داشتید چه می کردید؟ 

اغلب جوابها با « صد تومن هم آخه پوله» آغاز و درانتها« میزارم بانک سودشو می خورم » خاتمه داشت.

زنها درباره خرج کردنش گوی سبقت ربوده بودند و نوبت به من که رسید گفتم راستش با نصف آین پول همین الان هم کارم را توسعه می دهم و هم برای چند نفر ایجاد شغل می شود . 

آقای الف هم که پرسید دو کلمه شنید و بلافاصله گفت تلفنتان را داشته باشم و من می خواستم مدتها وارد این کار بشوم و غیره و ذلک. بعد هم از کار و اهداف پنج ساله و حمایت از کارآفرینی و ایده و آدمهای جربزه دارگفت و رسید به اینکه من باشما شریک بشوم. 

امروز اما وقتی صحبت کرد، گفت برای خرید من هم باشما بیایم، نه شما با من بیایید برویم خرید محصول و ... مبلغی هم ذکر کرد که خنده ام گرفت ...

خلاف عرف جامعه، من به روی آدمها آنگ نمی زنم. اما از لابلای حرفهایش بوی خوشی به مشام نرسید . 

چرایش هم عرض کنم . اغلب آدمهایی که فکر می کنند ته دنیا را چند بار رفته آند و برگشته اند، فکرتر می کنند همه آدمها را می شناسند. و زنانی در موقعیت من، سلامی را بی علیک نمی گذارند بخصوص اگر سلامش آغشته به پولی هم باشد .  پیش خودش، هم سیاحت هم تجارتی هم گفته بود انگار. 

وسط حرفش گفتم من بروم افطار بعدا صحبت می کنیم . 

با تعجب التماس دعایی گفت و حالا منتظر است که صحبت کند و البته منتظر خواهد ماند.

 

ایشان البته از حرفهای نغز مادربزرگم نشنیده آند که آویزه گوش ما باقی ماند: مال مفت خیلی برای آدم گران تر تمام می شود!