جز ما دگر که نامه رساند به یار ما

ماشین اداره پست و پیشتاز که جلوی مغازه ایستاد دلم ریخت. 

فکر کردم اوه! نامه ویا بسته پست کرده. 

اما فقط پستچی که شباهتی به پت پستچی با ماشین قرمز و یونیفرم نداشت، می خواست شکلات بخرد. 

بعد از رفتن پستچی زنگ زدم و آقای ح که تازه کلاسش تمام شده بود و در را باز کرده بود و احتمالا درحال رفتن به اتاق بود جواب داد. واقعا حرف هایم را فراموش کردم. 

 بعد از گپ و گفت موضوع را برد به کسب و کار مد و گفت الکاسب حبیب الله. 

درجواب من که گفتم : حبیب الله شدیم ولی حبیب شما نشدیم سکوت کرد و گفت همین حرفها و موفقیت هم خوب است و خوشحال کننده.

می گویم شما هم خبر خوشحال کننده بگویید تا شاد شوم. می خندد. 

می پرسم نامه میفرستید؟!

دفتر؟! 

دفتر مخشهایتان را هم که گم و گور کردید، بلند می خندد. 

 میرسد به اتاق میگوید با اجازه قطع کنم سر فرصت مناسبتر تماس می گیرم و فلان و بهمان...

فکر می کنم قناعتگری که من هستم و به صدایتان شاد می شوم.