عقوبتی که من اندر جدایی تو بدیدم
دوشنبه, ۷ خرداد ۱۳۹۷، ۰۶:۴۴ ب.ظ
ابتدا رنج می بری.
حالا کمی بیشتر یا کمتر...
بعد از آن، جدایی ها عادی می شوند،
جدایی پشت جدایی...
دیگر کم کم می فهمی، زندگی جمع شدن نیست، جدا شدن است.
جان جهان
ما فراموش شدگان جدا افتاده از خویشیم، که دیگر سراغی از ما نمی گیرند.
بایگانی
- آبان ۱۳۹۸ (۱)
- مهر ۱۳۹۸ (۱)
- بهمن ۱۳۹۷ (۱)
- آبان ۱۳۹۷ (۱)
- مهر ۱۳۹۷ (۲)
- شهریور ۱۳۹۷ (۳)
- مرداد ۱۳۹۷ (۲)
- تیر ۱۳۹۷ (۲)
- خرداد ۱۳۹۷ (۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۶)
- فروردين ۱۳۹۷ (۵)
- اسفند ۱۳۹۶ (۴)
- بهمن ۱۳۹۶ (۱۳)
- دی ۱۳۹۶ (۶)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۱۰)
- شهریور ۱۳۹۶ (۷)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۶ (۲۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۴۶)
- فروردين ۱۳۹۶ (۵۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۷)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۲۳)
- آذر ۱۳۹۵ (۱۰)
- آبان ۱۳۹۵ (۱۴)
- مهر ۱۳۹۵ (۱۲)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۴)
- مرداد ۱۳۹۵ (۹)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۷)
- خرداد ۱۳۹۵ (۱۱)
آخرین مطالب
-
۹۷/۰۸/۲۶به من بازگرد ای چو جان و جوانی
-
۹۷/۰۷/۲۰ارباب حاجتیم
-
۹۷/۰۷/۱۴آسمان
-
۹۷/۰۶/۲۲روی یار...
-
۹۷/۰۶/۰۳جدایی ابدی...
-
۹۷/۰۵/۱۷دل تنگ ی
پیوندهای روزانه
