مپندارم که با یارم وصال از دست برخیزد

و از آن زندگانی که در فراقِ دوستان گذرد چه لذتی توان یافت؟ 

و کدام خردمند آن را وزنی نهاده‌ست و از عمر شمرده؟

کلیله و دمنه

هزاران سال سخن هست و هیچم مجال نیست .

آدمها زبان نمی فهمند.

یااگر می فهمند معنی کلمات را نمی فهمند .

اینکه بگویی وقول بدهی ترکم نکنی و همیشه باشی هم از آن حرفهای خنده دار عالم است . 

اصلا مگرنه آنکه هر که را بیشتر دوست داری ، همان بیشتر دلت را به درد می آورد .

وقتی آدمهایی که جز تو عزیزم خطاب می کنند ناخن می کشند به قلبم ، یا آنها که تعارف می کنند به دروغ ...

بگذریم . خواستم بگویم شاید که تلخ باشم و رک ، شاید آنقدر دلربا نباشم که باید .

اما میدانی که قابل اعتمادم و مطمئن ، که خود را پشت لغات رنگ و لعابدار دروغین پنهان نکردم.

درد دل با سنگ دل گفتن چه سود؟

انسان به واقع موجودی تنهااست.
آنقدر تنها ، که سخت ترین گذرگاه های زندگی اش را به تنهایی میگذراند.
دردهایش را ، فراق را ، دوری و تنهایی را، زخم خوردن را ، پشیمانی را ، ترس را ،کلافگی را و بی کسی را .
آنها که بواقع باید حضور داشته باشند ، یا نخواستند و یا نتوانستند .

اصلا چه توفیری دارد ؟

مارا به سنگدلی وی این گمان نبود !

مارا به بی اعتنایی وی این گمان نبود !

سعادتی که نباشد طمع مکن سعدی

آلرژی و کمی سرماخوردگی ترکیب شدند با سردرد و فین فین مدام. 

بغضم را پنهان کردم میان همین بی حالی و سرخی صورت که نفهمند چه شرمنده خودم هستم . 

که چطور خود را  فریب داده ام و چشمهایم را بسته ام به روی واقعیتی که تمام مدت خودش را فرو می کرده به دیده گانم . 

در سخت ترین موقعیت ، فکرمیکردم میشود تکیه کرد ...راستش مبالغه نکنم ، ترین نبود اما سخت بود و شاید احتیاج داشتم روحم و غرورم را بنوازم و بدانم که هست ...

اما نبود .