هذا حبیبی، هذا طبیبی

گاهی اوقات فکر می کنم تا کی بنویسم آنچه دیگران نیز می دانند ،گرچه روی برگردانند از حقیقت.

اما روی گرداندن نیز چاره کار نیست. دقیقا زمانی که به فراموشی هر چه که می خواهی، تلاش کنی،  بیشتر از همیشه برذهنت چنگ خواهد زد.

خواستم از خودم بنویسم ، دیدم که چه کار بیهوده ای، مثلا چه چیزی در من هست که آنکه با من زیسته است، در من ندانند، وچه گفتنی ای را نشنیده اند از منی که حرف دلم را می زنم، بی چرتکه و محاسبه، آن هم در زمانه ای که واحد علاقه و محبت، پول است و سکس. 

هرکه متاع بیشتر و بهتر سر میز رفاقت گذاشت، علقه اش طولانی تر. 

آن هم که دستش تهی بود، چون کاسب بی سرمایه دست خالی و بی اعتبار می ماند. 

 خواستم از فراموش نکردن بنویسم، که بگویم آدمها هرگز از خاطر هم نروند. مگر می شود نام و یاد و عطر و خاطرات فردی را از یاد ببری؟ 

فراموشی نه از یاد بردن که بستن در ذهنت است زیر بار تکرار ماشین وار روزها، که بگویی گذر کردم. 

وگرنه کی می شود اولین بوسه زیر آسمان پرستاره بر دستت را فراموش کنی، یا طعم اولین حبه انگور که دهانت گذاشته. 

اصلا مگر می شود همان کارها، همان حرفها را با فرد دیگری انجام بدهی و بگویی و به یادت هجوم نیاورد؟ 

کنار گوشش همان حرفها را زمزمه کنی، یا دستت را همانطور بر پهلویش بکشی و سرت را روی پاهایش بگذاری و یاد او نیفتی؟!

خواستم از دوست داشتن بنویسم، گفتم چه نیاز به نوشتن ؟

بلا ولا شی بحبک بلا ولا شی ولا فی بهالحب مصاری ولا ممکن فی لیرات ولا ممکن فی اراضی ولا فی مجوهرات تعی نقعد بالفی مش لحدا هالفی حبینی وفکری شوی 

بلا ولا شی وحدک بلا ولا شی

همین‌طوری بدون دلیلی خاص دوستت دارم

و این عشق توش پول و پله‌ای نیست

ملک و املاکی هم نیست و یا جواهری چیزی... 

فقط بیا زیر سایه بشینیم، این سایه که دیگه مال کسی نیست

دوستم داشته باش و کمی فکر کن

ای دل!

چندت گفتم که دیده بردوز ای دل؟!

در راهِ بلا فتنه میندوز ای دل؟!

اکنون که شدی عاشق و بد روز ای دل!

تن دردِه و جان کَن و جگر سوز ای دل!

ابوسعید ابوالخیر- بابِ آموزش پذیرشِ مسئولیت، چشمت کور دندت نرم.

من تن به قضای عشق دادم

گفته بودم درباره عشق چیزی بگو

نوشته بود آیه عشق را باید به موقع خواند.

فراق را دلی از سنگ سختتر باید

یک مدرسه بود با راهرو سبز روشن و پنجره های بزرگ . نور می پاشید داخل راهرو و کلاسها . 

 از راهرو که می آمدم انگار زنگ خورده بود. دامن چین دار بلندم از لابلای چاک مانتو بیرون بود . روسری سیاه و بلند گذاشته بودم و وفقط صورتم مشخص بود . از در کلاس بیرون آمد و پشت سرش دانش آموز ها.

نگاهم کرد و من عبور کردم ؛ بالای پله ها مرد دیگری با عینک ایستاده بود با موهای سیاه. 

رفتم پیش مرد که مدیر هم بود.

در دفتر را که می بست از لای در دیدم هنوز ایستاده. 

مدتها بود به خوابم نیامده بود . و مگر در خواب از او بگذرم و بروم.

ظهر که شد و می دانستم خودش هفته قبل همان موقع زنگ زد و آزاد بود، تماس گرفتم.

از حماس و اسراییل و برسمیت شناختن مرزهای ۱۹۶۰ اسراییل گفتم، باور نکرد . 

گفتم حماس هم اسراییل را تایید کرد و شما هنوز از من سرباز می زنی. کلاس و کارگاهها هم که کارگر نیست وگرنه که شوهر با تفنگ زنش را نمی کشد. 

می خندد. باز خبر ندارد که در ولایتشان همسر کشون اتفاق افتاده. 

بعد هم گلایه از من و جاخالی دادن از ایشان که تازه جمعه به ماه قمری میشود یکسال که فراق افتاد میان من و او . 

با قهقهه و صدای بم می گوید حالا یکسال نشده که شش ماه شده غرغر می زنی که ای وای فراق .. ای زار فراق..

یادم باشد ازخدا بخواهم او را عاشق و مرا فارغ کند. بعد هم من بروم پی کار و زندگی خودم تا عدالت الهی بر روی زمین پیاده شود . 

نظری به ما کن که دراین شهر غریبیم

می گفت خبر می دهم ولی نمی داد.

 می گفت می آیم ولی نمی آمد. 

می گفت اگر نیایم زنگ می زنم. نه می آمد نه زنگ می زد. 

می گفت برایت می نویسم ولی نمی نوشت. 

می گفت می گویم برایت سر فرصت. فرصتش هیچ وقت پیش نمی آمد.

 می گفت می بینمت. هیچوقت نمی دید. 

می گفت اینطور نمی ماند. همانطور می ماند. 

می گفت چرا که نه، و اتفاقی نمی افتاد.

 
می گفت می آیم دنبالت و تو چشم به در می ماندی و نمی آمد. 

می گفت دوستت دارم و روز تولدت را تبریک نمی گفت.

 می گفت چقدر خاطره داریم ولی چیزی تعریف نمی کرد. 

می گفت باید کاری بکنم و از جایش تکان نمی خورد. 

می گفت باید شروع کنم، شروع نمی کرد.

 می گفت می آیم، می نشینم، حرف می زنم. نمی آمد، نمی نشست، حرف نمی زد.

می گفت درست می شود و درست نمی شد.

دروغ نمی گفت، فراموش می کرد... همین هم بود که نمی شد دوستش نداشت.

صد نامه به «ح»

این نامه ها رو می نویسم، فقط به یک دلیل؛ اونهم اینکه وقتی دیدمت برات بخونم. 

هرچند الان مدتها از آخرین باری که همدیگرو دیدیم می گذره و هیچ اثری از تو نیست.

 ولی قلبم روشنه، یه نوری بعد از همه تلخی ها و تاریکی هاهست. یه نوری که میگه:" تو برمی گردی!"

نشستم روی تخت و به اون دو تا تابلوی زیر لوستر دیواری نگاه می کنم. یادمه اون روز که خریدمش به نظرم اومد یکی از اونها شبیه توئه و دیگری شبیه من!

دیشب که خیلی به یادت بودم، چند لحظه خیره شدم بهشون، یه طوری که بهش می گن تمرکز کردن!

و بعد به این نتیجه رسیدم باید جابه جاشون کنم. چون تا حالا زاویهء نگاهشون عکس هم بوده و اگر روبه هم باشند حتما یک نشانه خوبه...

حالا که به تابلوها نگاه می کنم چشم های من بسته است و چشم های تو هم...

ولی اگه چشمات باز شن داری منو نگاه می کنی، ومن منتظرم که چشمات رو بازکنی...

یه صدایی توی دلم میگه:" تو برمی گردی!"

ما را تو به خاطری همه روز / یک روز تو نیز یاد ما کن

۱. دلم می خواست دستگاهی می ساختند تا نشان دهد، در هر لحظه چه کسانی تو را بخاطر می آورند. 

چه کسانی از تو یاد می کنند.  حتی آنها که دیگر نیستند، حتی آنها که رفته اند، و آنها که دورند. 

اغلب به دیگران فکر می کنم، به خاطراتی که با آنها داشتم، که گذارندم، به آن حال و هوا و کارهایی که کرده ایم. زمانی که سرم روی شانه هایشان بوده و دستی درآغوشم گرفته و دستی دیگر را در دستم لمس می کردم. 

زمانی که به هم از رگ گردن نزدیکتر بودیم.

۲. می گفت، آدم که از دیده رود از دل برود. برای من که نرفت . فکر می کنم به دوری‌هایی که چشیده‌ام.

 به توانایی بی‌رحم فراق، به عادت و فراموشی. به نقابی که دوری از دوست‌داشتن‌ها برمی‌افکند، به غبار عادتی که بر مشقت‌های هجران می‌نشاند. 

مردی با لحن آرام و عجیب  می خواند «وقت است که باز آیی» به یادم می‌آورد که این «وقت» بازآمدن، رسیدن، می‌تواند بگذرد، «دل بی‌تو به جان» می‌آید و بعد باز زنده می‌شوی و دیگر، اگر باز آید،، مرا بخاطر خواهد داشت، یا دل و زبانش پر خواهد بود از یاد آدمهای دیگر...؟

۳. پسرک گوشتالو آمده خانه ما، حالا می رود آمادگی. دنبال لاکپشتش می گردد. می گوید رفته. 

می گویم لاکپشت ها هم یک روز خسته می شوند و می روند. 

یار آن یار است که در بلا یار بود

در اخبار آمده است که چون هفت سال برآمد از محنت ایّوب، رحمه او را گفت: یا ایّوب، من دانم که دعای تو مستجاب است، چه بود که دعایی در کار خویش کنی تا خدای عزَّوجلَّ تو را عافیت دهد تا تو از این سختی برهی و من نیز از این اندوه باز رهم. ایّوب گفت: ای رحمه، هفتاد سال در عافیت گذاشتم باش تا هفتاد سال دیگر در بلا بگذرد ، چون بلا با عافیت برابر گردد آنگه روی دارد که فاخدای گویم که بلا برگیر.

تفسیر ابوبکر عتیق نیشابوری مشهور به سورآبادی، به تصحیح دکتر یحیی مهدوی. انتشارات دانشگاه تهران-١٣٤٧.

شنیدنش جگر آتش می زند، آتش...

به تو حاصلی ندارد غم روز گار گفتن

با خستگی بساز که ما را ز روزگار

زخم آمده است حاصل و مرهم نیامده است

خاقانی

اندر دل ماه من

می‌گویند هرچه در همه عالم هست در آدمی هست. این هفت فلک در آدمی کدام است؟ این ستاره‌ها، آفتاب، ماه‌تاب؟

مقالات شمس
شمس‌الدین محمد تبریزی