هنوز نیامدی...

چه خنده‌ریسه‌ها
چه حرف‌ها

چه دیدارها
در قرارهایی که با هم نداشتیم!

برو که روزگارت همه بی قرار باد

عزیزِ من...
یک وقت هایی صبح تا چشم باز می کنم می بینم دلتنگی بزرگی جانم را در خود پیچیده است.
می خواهم چیزی بنویسم، حرفی بگویم یا شعری بخوانم و قلبم را از آن میانه ی دلگیر یک طوری رها کنم.
اما ساعت، قراردادی دلگیرتر به همه ی خواسته هایم تحمیل می کند؛ ساعت پشت سر گذاشتنِ همه ی حرف ها برای مواجهه با کار و زندگی.
همه ی آنچه می خواستم برایت بگویم در مسئولیتی همه جانبه گم و گور می شود و ظهر با تنی خسته اگر که خودم را به خواب تسلیم نکنم، خستگی باز هم امان نوشتن و گفتن نمی دهد.
شب می شود و همه ی حرف های نگفته ی صبح، در من مانده است.
چیزی مثل به دنیا آوردن جنینی که به هزار و یک دلیل موعد تولدش گذشته و به دنیا نیامده است.
حرف ها در تتم بی قراری می کنند و من آن نیرو که برای بازگو کردنشان لازم است، پیدا نمی کنم.
صبح پشت صبح می گذرد و دلتنگی جانم را با خودش می برد.
ولی بالاخره یک جایی خواب یا بی خوابی یا شاید هم رویا، هم دست این همه بی قراری می شود، و دلتنگی را یکجا کلمه می کند.
اما تو کجایی؟ تو کجایی که ساعت های پر درد این جنین را نظاره کنی؟ کجایی که دستی به مهر بر سر این نوزاد دیرآمده بکشی؛ که نمی دانم زنده است یا مرده؟!
تو کجایی که بدانی کلمه فقط بار دلتنگی بر دوش می کشد و نوشتن هیچ فضیلتی جز دستگیری از من به وقت نبودنت، ندارد!
یک وقت ها صبح تا چشم باز می کنم، دلتنگ حضور توام و نوشتن را و کلمه را و حرف را بهانه می کنم.

زتو پرسش مرا امید خام است

امید معوّق٬ به رنج منجر می‌شود.

بکت؛ در انتظار گودو

ما جز تو ندیده ایم یارا

چند بار بگویم : « من لی غیرک » و خودت بهتر می دانی که « من لی غیرک » ...

با جور زمانه یار یاری کردی

مَردی نه به قوّت است و شمشیرزنی

آن است که جوُری که توانی،نکنی...

شیخنا سعدی _ در باب خودداری از ظلم به جماعت نسوان 

مارا همه شب تنها مگذار مخسب امشب

عزیزِ من...
هنوز هم معنای عشق را در امنیت جستجو می کنم در صمیمیت و مهربانی. 

در تکیه زدن به شانه های هم، وقتی همه ی جهان را با خود غریبه می بینیم.
در " دوستت دارم" وسط بحرانی که دارد یکی از ما را می برد...
عشق برایم سرانگشتانی ست که به وقت درد، نوازشگر است.
کلمه ای ست، که یک نفر به شنیدنش یک لحظه از هول و هراس روزگار رها می شود.
نگاهی ست که در بزنگاه بیگانگی از عمق چشم های کسی دیگری را در آغوش می گیرد و با کلمه ای که شنیدنی نیست و فقط فهمیدنی ست می گوید: " من هستم تو تنها نیستی!"

من از آن گروهی که عشق را در ضربان های پر درد قلب و هول و تکان جستجو می کنند
نیستم.
عشق در منتظرت هستم، کمکت می کنم، کمک تو یکنفر را دوست دارم، خودم را به آب و آتش دیدن تو یکنفر می زنم، برای تو یکنفر همه ی ریز ریز حس ها و دردهایم را می گویم، تو یکنفر دلتنگی همیشه ی منی وقتی نباشی و نبینمت؛ معنا می شود...

من از استعاره های عشق سر درنمی آورم، چیزی از پنهان کاری و منتظر گذاشتن و به خیال واگذار کردن دوست داشتن، نمی دانم.

عشق برای من در حمایت دوتن از همدیگر است. از بودن به وقت ضرورت و خندیدن موقع تلخی جهان، در پناه دست های دیگری ای که گفته است، عشق را بلد است...

حاشیه

یک صحنه هست در فیلم "از نزدیک و شخصی" (up close and personal)، میشل فایفر به رابرت ردفورد می گوید با من ازدواج کن. رد فورد که انتظار این جمله را ندارد با تعحب می پرسد چی؟ فایفر می گوید می خواهم هر روز صبح کنار من از خواب بیدار شوی. ردفورد جواب می دهد من که الان هم هر روز صبح کنار تو بیدار میشوم. فایفر می گوید می خواهم قانونا ملزم باشی.

آدم ها قبل از هر چیز امنیت و اطمینان می خواهند. مابقی حاشیه است.

درباب گذر عمر و چند نکته دیگر

منم ...؛
ولی نه همانی که می شناختی اش
دلم به وسعت صد سال پیرتر شده است ...

گیرم که وصال دوست در خواهم یافت
این عمر گذشته را کجا دریابم؟

دیگران با همه کس دست در آغوش کنند 
ما که بر سفره‌ی خاصیم، به یغما نرویم

سعدی

هما

ماه ها چشم به در مانده بودم و درمانده بودم. عمرم از حدِ هدر فراتر می رفت. گوشم اواز می داد، و همه چیز را ذیلِ زوال می دیدم. لحظاتِ حظ را به یاد می آوردم و روزگارم، صبح و شام، در حصارِ حسرت می گذشت.

حسابِ حس و دلیلِ دل کفایت می کرد. دیدم این همان زندگی ست که در آن تباهم و همواره در اشتباهم. از این مرارت، با این حدّ حرارت، قرارت رفت. تسلیمِ تصمیمِ او شدم.
در ظرفِ هفته، حرفِ او در سرم می چرخید. افسونِ آن چشم و ابروان روانِ مرا عاصی، جراتم را افزون کرد. مهرش را، مرهم برای دردهای درهمِ خود دیدم. حاصلِ دودلی، دودِ دلی بود که می خوردم.

سلیقه و خواستِ من برای کسی ارزش نداشت. گفتارِ این گرفتار را احدی نمی شنید. از دایی و خاله، خالی شدم. می دیدم حتی حرف های عمو و عمّه، سمّه!
مرورِ مرارت می کردم – و یادش از شام تا بام با من بود.
این گونه، روزگاری گذشت، به قدرِ قرن.

آتش زیر خاکستر

کنار ِ خاطره هایم نِشسته ام
بادی اگر می وزد
زین سو به سو
گُر می دهد این خاکستر ِ آتش به زیر