مادرانگی

غروب جمعه یا عصر یکشنبه ! چه فرق دارد وقتی آدم دلش گرفته با هیچ چیز خوشحال نمیشود حتی به ظهور خود خداوند . 

 هوا مه آلود و مردد بین باریدن و نباریدن است . 

بدن من هم مردد است بین باروری یا ناباروری . 

بنظر دچار یائسگی زودرس شده ام و میترسم بروم دکتر زنان . 

از اینکه به « او» هم بگویم میترسم . 

او خودش دو پسر نوجوان دارد و من در حسرت مادر شدن دست و پا میزنم .اوایل دیدارمان میگفت که بدش نمی آید دختری داشته باشد و چه کسی مثل او عاشق بچه هاست و بعد کم کم از سختی بچه داشتنشان وسط رابطه بی نام و نشانمان کرد که چطور باید برای بچه توضیح داد غیبت پدر را . 

من اما همیشه عاشق داشتن دختر بودم با سیاهی چشمان او . 

 گاهی آن ور منطقی عاقل و بدبینم میگوید نبودن تن و جان عزیزی از ما دراین دنیای پر مصیبت و جنگ زده که آمیدی به فردایش نیست ،چندان هم بد نیست . و بعد آن ور غریزه زن و مادر و تکثیر و بقا میگوید چرا نباید دختری داشته باشی و عشق ورزیدن یادش بدهی ...

حالا انگار تن هم به یاری او آمده ، بجای آنکه از ژن مادربزرگ و مادرم چیزی به من رسیده باشد که تا ۵۵ سالگی قدرت باروری داشتند .