ولله که هیچ مرگ بتر ز انتظار نیست

انتظار زغال گداخته است. دردش یک جا نمی ماند. از چشم می خزد به گلو.
گلو که گر گرفت، نگاه که در پس اشک، تیره شد؛ آرام آرام همه ی لایه های هستی آدم را کنار می زند و بعد سرخ و سوزاننده، قلب را می گدازد.
انتظار هلاک آدمی ست!