نوازش کن که از حد شد شکیبم

۱. همیشه در ناگهانی ترین لحظه، عزیزترین دارایی مان از دست می رود و ما درست همان موقع یادمان می افتد، چقدر "دوستت دارم" هایمان را نگفته ایم، " از اینکه دارَمت  شادترینم" را نگفته ایم..

همیشه دیر یادمان می افتد برای آنچه که داریم با خوشحالی شکر گوییم. همیشه دیر می شود و ما بعدَش، تمامِ اندوهمان از حرف هایی ست که نزده ایم.

۲.بگفتمش به لبم بوسه‌ای حوالت کن

به خنده گفت کی ات با من این معامله بود

حافظ ، درباب زدن زیر میز حساب و معامله

۳. بدترین حال آدم هم ، فهمیدن آن است که به  وقت گریستن دست نوازشی نیست ، آغوش مهربانی نیست ...