آبی که از این دیده چو خون میریزد خون است بیا ببین که چون میریزد

کار جدید کار خوبی است . 

اینکه مسئول کارم، خودم هستم و نیازی به همکاری بین افراد نیست، وفقط پاسخگو به خانم رییس هستم . 

خانم «ی» از من کوچکتر است. اعتماد بنفس ندارد. این را از سوالهایی که مربوط -به خودش است و مدام از زیردستانش می پرسد، می دانم.

حتما خودش می داند که دیگران چاره ای جز تایید او ندارند. بنابراین پرسیدن درباره چشمهایش که تاب دارد و دماغش که گرد قلقلی است نمی تواند او را تبدیل به دختری با چشمهای آبی و موهای طلایی بکند. کارمندان را هم تبدیل تعریف کنندگان دروغگویی می کند که اطرافش را گرفته اند.

مدام از تسلطش روی کار می گوید، ولی انتخاب هایی که برای روی جلد و محتوا دارد افتضاح است. سلیقه اش اصلا بدرد گرافیک داخلی صفحات نمی خورد و من هم اصراری نمی کنم. بخصوص وقتی تصاویر طرح مرا با سلیقه خودش تغییر می دهد،بیشتر سکوت می کنم. 

آقای امیری معاون دفتر مدام از سرعت کار و دقت و ویرایش من تعریف می کند، خانم رییس هم تایید می کند، اما کار جدیدی به من نمی دهد. بوضوح ترس را در چشمهایش می بینم. از اینکه کار را از دست بدهد می ترسد.

البته من راضی هستم. ازاین برخورد نداشتن و سکوت در انجام کار.

با گفتن«شما» و جمع سوم شخص، از روز اول یک مرز پررنگ بین خودم و او و دیگران ترسیم کردم. 

درشوخی ها و حرفها و معاشرت هایشان شرکت نمی کنم. اغلب گوشی در گوشم آلبوم مورد علاقه ام را گوش می دهم، بنابراین اگر هم کسی صحبتی کند نمی شنوم. دراصل کار را قبول کردم بخاطر اینکه خودم را مشغول کنم تا کمتر فکر کنم. وحالا هم مشغولم و هم فکرتر می کنم. 

اغلب چشمهایم پر می شود وقتی متنی یا نوایی مرا یاد او می اندازد. دیروز موقع نماز حسابی گریه کردم و با چشمهای سرخ برگشتم پشت میز.

.. 

آقای کاظمیان یک لیوان چای می گذارد رو میزم. دهانش می جنبد ولی گوشهایم تحریر همایون را می شنود.

سحاب گفته بود تورو خدا اینهارا گوش نکن، دق می کنی... دق کردم....