هذا حبیبی، هذا طبیبی

گاهی اوقات فکر می کنم تا کی بنویسم آنچه دیگران نیز می دانند ،گرچه روی برگردانند از حقیقت.

اما روی گرداندن نیز چاره کار نیست. دقیقا زمانی که به فراموشی هر چه که می خواهی، تلاش کنی،  بیشتر از همیشه برذهنت چنگ خواهد زد.

خواستم از خودم بنویسم ، دیدم که چه کار بیهوده ای، مثلا چه چیزی در من هست که آنکه با من زیسته است، در من ندانند، وچه گفتنی ای را نشنیده اند از منی که حرف دلم را می زنم، بی چرتکه و محاسبه، آن هم در زمانه ای که واحد علاقه و محبت، پول است و سکس. 

هرکه متاع بیشتر و بهتر سر میز رفاقت گذاشت، علقه اش طولانی تر. 

آن هم که دستش تهی بود، چون کاسب بی سرمایه دست خالی و بی اعتبار می ماند. 

 خواستم از فراموش نکردن بنویسم، که بگویم آدمها هرگز از خاطر هم نروند. مگر می شود نام و یاد و عطر و خاطرات فردی را از یاد ببری؟ 

فراموشی نه از یاد بردن که بستن در ذهنت است زیر بار تکرار ماشین وار روزها، که بگویی گذر کردم. 

وگرنه کی می شود اولین بوسه زیر آسمان پرستاره بر دستت را فراموش کنی، یا طعم اولین حبه انگور که دهانت گذاشته. 

اصلا مگر می شود همان کارها، همان حرفها را با فرد دیگری انجام بدهی و بگویی و به یادت هجوم نیاورد؟ 

کنار گوشش همان حرفها را زمزمه کنی، یا دستت را همانطور بر پهلویش بکشی و سرت را روی پاهایش بگذاری و یاد او نیفتی؟!

خواستم از دوست داشتن بنویسم، گفتم چه نیاز به نوشتن ؟

بلا ولا شی بحبک بلا ولا شی ولا فی بهالحب مصاری ولا ممکن فی لیرات ولا ممکن فی اراضی ولا فی مجوهرات تعی نقعد بالفی مش لحدا هالفی حبینی وفکری شوی 

بلا ولا شی وحدک بلا ولا شی

همین‌طوری بدون دلیلی خاص دوستت دارم

و این عشق توش پول و پله‌ای نیست

ملک و املاکی هم نیست و یا جواهری چیزی... 

فقط بیا زیر سایه بشینیم، این سایه که دیگه مال کسی نیست

دوستم داشته باش و کمی فکر کن