شروعی دیگر

از بدترینِ حال‌های یک زن هم  همین است که هرگز ، با هیچ‌کس، نمی‌تواند آن طور که با خودش حرف میزند و خودش را می فهمد ، گفتگو کند .

تو ومن  ، هر قدر هم عزیز و نزدیک، تا همیشه برای هم یک راز سربسته‌ می‌مانیم ، حتّی وقتی که دلجویانه به همدیگر می گوییم  که هم را می‌فهمیم و می‌دانیم ...

 حتّی آن‌وقت هم انگار  در فضایی لبریز از حدس‌ها و گمان‌ها، جملاتی تزیینی و البته عملاً بی‌معنا را نثار هم می‌کنیم.

فضایی که تو درآن سکوت می کنی و من لب میچینم ، بماند برای وقتی دیگر .