آدمی یک روز هم تصمیم میگیرد ازخودش هجرت کند.
هرآنچه از گذشته مانده را همانجا بگذارد، کوله بارش را بردارد،
کلمات، شهرها، خاطرات، حتی آدمهای زندگیش را رها کند و برود.
بشود آدمی بی خاطره در سرزمینی دوردست...
دلم چنان برایش تنگ شده که حتی یادآوری نامش هم آتش به دلم می زند.
وقتی که نیست، چه فرقی دارد من کجا هستم یا چه می کنم؟
شما به کسی که بعد از چهارسال عاشقی بگویید حرفی ندارم بزنم،
بعد هم ابراز علاقه را به اصراری که کلافه می کند تعبیر کنید،
بعد کاری کنید که ترکتان کند، دوماه بعد تلفن می زنید حالش را بپرسید؟
عید تبریک بگویید؟
اینطوری باعث میشوید سرکار با ریمل پخش شده و اشکهای روان مثل احمقها بنظر بیاید.
من بودم برای کسی که در چهارمین دیدار، رابطه را به آره ای در میان فرو رفته تعبیر کنم، بعد بگویم آنطور که دوستم داری دوستت ندارم، و بگویم از اول هم دانستم رابطه ته ندارد، برایش تره خرد نمی کردم.
زنگ بماند جای خودش.
بعد از آقای ح، دفتر رابطه را بسته ام..
یک محاسبه سرانگشتی نشان داد، از آدمی که فکر می کنی با خیلیها فرق دارد، اما بوقت منافع، راحتی، سختی و راستی و دوست داشتن، برایش یک فقره اصل پایین تنه مطرح بوده، بعد هم بعد از دو سنه عاشقی چهره به چهره و دو سنه عاشقی از راه دور، بدون لرزش صدا و لکنت بگوید آشنای منی، و بعدتر بگویدت، آنطور که مرا دوست داری دوستت ندارم و این رابطه ته نداشت از اول می دانستم، اما این از اول داستن را دو سال کش داده، فاتحه باقی را باید خواند.
خواستم بگویم روانشناسی که مشاوره خانواده تدریس می کند، نخواستن را بعد از دوسال بفهمد، وای به حال آدم معمولی هایی که سوادش را ندارند.
یعنی می بینید یکهو بعد از ده سال زندگی و دو فرزند، همسر فرضی حین خاراندن سر بگوید نمی داند اصلا این زندگی را می خواهد یا نه!
عطای رابطه را بخشیدیم به لقایش.
روایت است :
طرف می رود خواستگاری، پدر دختر با مهربانی به پسر می گوید، خجالت نکش حرف دلت را بزن.
پسر هم نه برمی دارد نه میگذارد، میگوید فلان چیز می خواهم!
بجای فلان چیز هم اصل جنس را نام می برد!
حالا حکایت اغلب مردهاست.
تا خودشان را معرفی می کنند میروند سراغ اصل مطلب.
بطور مثال: بسم الله الرحمن الرحیم
فلان اسم قلابی هستم، این هم عکس قلابی، فلان چیز می خواهم و الی ماشاالله...
اما از آنجا که ما نوه مادربزرگم هستیم و همیشه جوابی در آستین داریم و عمرا درجواب دادن کم بیاوریم، این افراد را با توجه به مد شدن رابطه با محارم، حواله میدهیم به مادر خواهر خودشان.
از بالای همین منبر نصیحت داشتیم، که اندیشیدیم آدمی که فلان غریزه اش بیشتر از عقلش کار کند حرف نمی فهمد.
بیخیال شدیم.
ابتدا رنج می بری.
حالا کمی بیشتر یا کمتر...
بعد از آن، جدایی ها عادی می شوند،
جدایی پشت جدایی...
دیگر کم کم می فهمی، زندگی جمع شدن نیست، جدا شدن است.
ما کشتهء جملاتیم
از لب کسانی که روزی آغشته به عطر دوستت دارم بود و بارها بوسیده اند مارا...
ما کشته جملاتیم و هر بار می میریم...
یکبار به وقت شنیدن بعضی جملات، یکبار کشته حرفهایی میشویم که نگفته اند...
" معرفت، محبت، عشق "
محبت چون به غایت رسد آن را عشق خوانند
و عشق خاص تر از محبت است
زیرا که همه عشقی محبت باشد، اما همه محبتی عشق نباشد
و محبت خاص تر از معرفت است
زیرا که هر محبتی معرفت باشد، اما همه معرفتی محبت نباشد.
پس اول پایه معرفت باشد و دوم پایه محبت و سوم پایه عشق.
و به عالم عشق که بالای همه است نتوان رسیدن،
تا از معرفت و محبت دو پایۀ نردبان نسازد.
و معنی خُطوَتیْنِ وَ قَد وَصَلْت این است.
سهروردی، مجموعه آثار
▪️این محبت هم نتیجۀ دانش است
کی گزافه بر چنین تختی نشست
دانش ناقص کجا این عشق زاد
عشق زاید ناقص، اما بر جماد
مولانا
برگرفته از کتاب " متون عرفانی به زبان فارسی "
حسین الهی قمشه ای
